Leef wat je uitdraagt!

Voor mij betekent dit zoveel als: leef wat je uitdraagt.

Graag deel ik een grappige ervaring uit mijn eigen 'rayon'. In één van mijn therapeutische gesprekken vroeg ik aan iemand die moeite had om frustratie te uiten: 'waarom ga je niet eens een keertje roepen in het bos?'.

'Tiens', dacht ik bij m

ezelf, 'zo eenvoudig en dit heb je zelf nog nooit gedaan'. De 'practice what you preach'-mantra passeerde ook in mijn hoofd.

Meermaals maak ik wekelijks korte wandelingen met mijn hond Avanti. Ik ben snel in het bos. Meestal kom ik niet eens iemand tegen. Ideale omstandigheden dus om dit uit te proberen.

Na het asfalt, kom ik op mijn route eerst een open vlakte met heide tegen. 'Ideaal' zo dacht ik bij mezelf 'om te gaan gillen en te ervaren wat dit met me doet.' Ik keek goed rond of er niemand in de buurt te bespeuren was. Het moest zo maar eens zijn dat... er toeschouwers waren. Zou ik me dan schamen? Ik vond het toch wel een ietsiepietsie spannend, moet ik eerlijk bekennen.

En toen kwam het eruit: een luide kreet. Ik riep het woord 'kat'. Iemand had me, nog niet zo lang geleden, verteld dat dit woord roepen en tegelijkertijd de vuisten ballen (alsof je boos bent op een kat), een goede manier was om de energie in je bekkenbodemgebied te brengen. Het maakte niet uit welk woord het was, belangrijk was wel dat het met een 'K' begon. En... ik gilde... Voorzichtig, nog niet voluit...

'Gelukkig geen toeschouwers', dacht ik bij mezelf. Mijn lieve hond zag ik schrikken als een aap. Daarna keek hij vol verwondering en ongeloof aan. Als hij kon spreken, dan zou hij wellicht gezegd hebben: 'oh my God, wat krijgt ze nu?' En gelijk gilde ik nog een keer. En nog een keer.

En werkelijk waar: wat deed het me deugd. Het was zo deugdzaam dat ik het nu wel vaker doe. Gewoon, op een moment dat het opborrelt en ik de behoefte voel, zonder er veel gedachten aan te spenderen. Ik doe het gewoon.

En mocht iemand me horen, of zien... Tja, het zij dan maar zo.Misschien willen ze wel komen meedoen? Wie weet?

Hebben we niet allemaal af en toe nood aan ontlading? Ventileren? Verbinding maken met het lijf?

Wie weet komen we elkaar eens, per toeval tegen in het bos, En kunnen we samen in deze ervaring stappen!