In mijn boeken, in het dagdagelijkse leven, in therapeutische begeleidingen…
spreek ik vaak over bestaansrecht… over een gebrek aan bestaansrecht.
Ik krijg vaak de vraag wat bestaansrecht nu juist is.
Het is een ruim en vaag begrip voor wie er niet vertrouwd met is.
In deze blog wil ik hierover meer duiding geven.
Bestaansrecht. Bestaan en recht. Twee woorden.
Je zou kunnen zeggen dat het gaat over ‘recht’ om te ‘bestaan’, het recht om te leven.
Voor mij gaat het over het recht, dat alle mensen hebben, om mens te zijn in al zijn aspecten.
Mens-zijn is vormgeven aan een leven zoals je diep binnenin aanvoelt wie je bent.
En dat is zoveel meer dan de etiketten die we op onze rug dragen.
Maar dit is en blijft toch nog allemaal wat vaag, niet?
Bestaansrecht gaat over het recht om als mens volwaardig mens te mogen/kunnen zijn.
Het gaat over
- mogen hebben wat je hebt
- mogen voelen wat je voelt
- mogen doen wat je voelt dat je wil doen, of er gedaan moet worden
- mogen houden van waar je van houdt
- mogen zeggen wat je diep van binnen aanvoelt dat je te zeggen hebt
- mogen ervaren, gewaarworden, wat je ervaart
- mogen weten wat je diep van binnen als wijsheden in je draagt en weet
- mogen eigen waarden en normenpatronen ontwikkelen en ernaar leven
- de realiteiten uit je eigen geschiedenis en die van je voorouderlijke lijn erkennen, 'er laten zijn'
…
Kortom, het gaat over alle aspecten waar moeder natuur ons mee bezield heeft: HEBBEN – VOELEN – HANDELEN - HOUDEN VAN – SPREKEN - ERVAREN/ZIEN – WETEN op een liefdevolle en zo natuurlijk mogelijke manier aanwenden, gebruiken, tot uitdrukking brengen, er laten zijn = 'bestaansrecht geven'.
Bestaansrecht gaat níét over ‘doe maar op en als het erop aan komt sla er maar op’.
Neen.
Het gaat over op een zo volwassen, verantwoordelijke, liefdevolle en ethisch mogelijke manier uiting geven aan dat wat er diep van binnen in jou leeft. Maar ook over je eigen levensgeschiedenis aanvaarden.
Het gaat bijvoorbeeld over als je boos bent, dat jouw boosheid er mag zijn… dat jij je verantwoordelijkheid opneemt voor de boosheid die in je leeft… en er op een verantwoorde, volwassen manier bedding aan geeft…. Hetzelfde voor verdriet… dat jouw verdriet er mag zijn… dat het niet onderdrukt hoeft te worden… Of jouw ervaringen... dat ze er mogen zijn...
Als je vervreemd bent van je ware aard, wanneer je innerlijk kompas niet naar behoren werkt, dan ga je emoties, ervaringen, gedachten… trachten te onderdrukken, weg te duwen… of je gaat hardnekkig je best doen om al de ellende die je overkomen is, los te laten, uit te wissen…
Hoe vaak zeggen mensen niet tegen elkaar: jij hoeft je toch niet verdrietig te voelen, jij hoeft toch niet angstig te zijn, het is belachelijk dat jij je schuldig voelt over zoiets banaals… TREK HET JE NIET AAN…
Of we zeggen: vergeet het… laat het los…
Alsof we iets zomaar uit ons brein kunnen uitwissen… alsof ons brein als een schoolbord werkt, even met de bordveger erover en hopla, klaar is Kees..
Ons brein werkt niet als een personal computer: alt-ctrl-delete… en als het probleem dan nog niet opgelost is… de schijf helemaal wissen en opnieuw formatteren… of desnoods de kapotte harde schijf vervangen door een nieuwe… en vervolgens alleen datgene wat ons nog dient her-installeren…
Neen, zo werkt ons mens-zijn niet… al hebben velen onder ons wel dat verlangen om te kunnen uitwissen, dat wat ze meedragen in die rugzak van het leven, boordevol gevuld met ervaringen…
Ervaringen/gebeurtenissen uitwissen kan je niet…
Gevoelens uitwissen kan je niet…
Gedachten wegvagen… ik kan het niet, kan jij het?
Dat wat er niet mag zijn, lees: dat wat geen bestaansrecht heeft/krijgt…
Zal naar de schaduwzijde van het bestaan verplaatst worden…
Het betekent niet dat het er niet meer is, integendeel…
Het zal dan vanuit minder zichtbare, de meer onbewuste lagen, ons mens-zijn gaan beïnvloeden…
Ja, helaas, ik moet het zeggen… het kan je leven gaan saboteren…
En wanneer er dan obstakels opduiken in het leven…
Dan weten we vaak niet dat ze te maken hebben met dat wat we ooit in de schaduwzijde van ons bestaan geplaatst hebben…
Gelukkig is er altijd een weg terug…
Er is een weg die altijd terug loopt naar jezelf, naar wie jij diep van binnen aanvoelt wie je bent…
Het is een liefde- en vredevolle, rustige weg…
Het is een weg die je altijd terug op het spoor kan komen…. en kan gaan bewandelen…
Je kan ten allen tijde beslissen om dat wat je ooit wegduwde… dat wat er ‘toen’ niet mocht zijn… om wat voor reden ook…Je kan altijd opnieuw beslissen om het bestaansrecht te geven…
Misschien dat je dingen weggeduwd hebt in het verleden om jezelf te beschermen…
De tijd tikt altijd verder en doet ondertussen ook zijn duit in het ‘zakje van het leven’…
En misschien heb jij nu in je leven een punt bereikt, om de dingen van toen, NU bestaansrecht te geven… om ze nu te integreren in jouw mens-zijn…
Opdat ze uiteindelijk binnenin jou op z’n plek zouden vallen… en je niet langer bezwaren… en de weg effenen naar een leven waar plaats is voor diepere en meer duurzame geluksgevoelens…
Weet je, samen met jou puzzelen aan jouw levenspuzzel, zodat de dingen binnenin jou een rustig plekje vinden… hiervoor gaan mijn boeken… dat is mijn passie, mijn levensmissie… mijn levenswerk… Want vormgeven aan wie jij bent, doe je niet alleen… Dat doe je door in contact te treden met de ander… door in interactie te gaan met de ander…