6 juli 2018.
De Rode Duivels verslaan Brazilië en bereiken de halve finale van de Wereldbeker voetbal 2018. En schrijven hiermee geschiedenis.
Of je nu vóór of tegen voetbal bent… je kan er niet aan ontsnappen…
De prestaties van ons nationaal voetbalteam, het doet wat met de doorsnee Belg…
Het raakt ons op de één of andere manier in ons hart. Sommigen beweren dat we onze identiteit - en hiermee bedoelen ze dan wie we diep van binnen aanvoelen wie we zijn - zouden opofferen, kwijtspelen… Naar mijn gevoel gaat het net om het tegenovergestelde dat binnen in ons ‘geprikkeld’, getriggerd, aangeraakt wordt…
De duivels herinneren ons aan wie we diep van binnen zijn!
Dat geroerd zijn, gebeurt niet zomaar, zondermeer… Het is geen toeval… die resonantie die we voelen met de afspraak in de geschiedenis van het Belgische voetbalelftal… Ja, ze maken iets, wat misschien al heel lang slaapt en ergens in ons verborgen zit, wakker. In ons onbewuste, onderbewuste… diep van binnen… We worden geraakt in een diepe innerlijke laag waar we vaak weinig contact en voeling mee hebben… Daar gebeurt iets, wordt iets in beweging gezet…
Wat dan wel, zie ik je peinzen? Wel, een aantal dingen waar we allemaal als mens van vlees en bloed diep naar verlangen. Dingen die bij onze ware aard, een natuurlijke staat van zijn horen. Ik noem maar wat: verbinding, voluit leven, doen wat we graag doen, vervulling vinden, dieper en meer duurzaam geluk ervaren…
Verbinding. Ieder mens heeft nood aan een gevoel van ‘verbinding’… contact… Een gevoel van verbondenheid en geconnecteerd zijn…
Die verbondenheid speelt zich op tweeërlei vlakken af: zowel binnen als buiten onszelf. Het innerlijke stuk vergeten we vaak. -> Verbinding met je kern, met wie je diep van binnen aanvoelt wie je bent. Ik zag in deze match een groep voetballers die één voor één afgestemd waren op hun ware natuur. Afgestemd op, verbonden met... wie ze diep van binnen aanvoelen wie ze zijn. Vol overgave, gelovend in hun eigen kracht, hun talent, hun potentieel… Ze waren geconnecteerd met iets diep binnenin zichzelf. -> En ook de verbinding met de ander. Want het is precies door in contact te treden, met de ander, met de materie (in dit geval de bal, het grasveld…) dat we kunnen vormgeven aan dat wat er diep binnenin ons leeft. Door in interactie te treden met het Braziliaanse voetbalelftal, door deze voetbalmatch aan te gaan, werd het potentieel van elke speler aangesproken… en werd dat wat er innerlijk roerde heel erg zichtbaar: geestdrift, moed, spelplezier, focus, kracht, talent, sereniteit, rust, gelukzaligheid, vechtlust, winnersmentaliteit, gaan waar ze voor staan… maar ook liefde, heel veel liefde…
We hebben beide nodig om in staat te zijn vorm te geven aan die gelukkigere versie van onszelf: de verbinding met de ander én met wat er in ons leeft. En dit is één van de dingen die het voetbal deze dagen, bij ons in gang zet.
Naast verlangen naar verbindingen woont er in ieder van ons een natuurlijk verlangen om voluit in het leven te kunnen staan en vervulling te kunnen vinden, in wat we doen, in dat wat ons drijft. Als we eerlijk met onszelf zijn, dan verlangen we allemaal naar een leven, waarin we voluit kunnen gaan. Een leven waarin we kunnen doen wat we hoofdzakelijk graag doen, daar waar we gelukkig van worden… of wat we diep van binnen aanvoelen dat we moeten doen… We verlangen naar een diepere en meer duurzame staat van geluk… En dan heb ik het hier niet over het naar buiten brengen van onze schaduwkanten die ons leven verstoren, zoals ergernis, wrevel, angst, kwelling… Neen, dan heb ik het over ‘het goede’, het liefdevolle’ dat in ieder van ons leeft en verlangt om op te borrelen, tot leven te komen… Dat verlangen woont in ieder van ons, ook al is het soms aan de oppervlakte niet zichtbaar… en zit het diep verscholen in het mens-zijn.
Want als we kunnen doen wat ons bezielt, als we kunnen tot leven brengen dat wat er diep van binnen in ons leeft, dan voelen we ons dieper en voor langere tijd gelukkig… Dan ervaren we joy en bliss.
Wat hebben deze Rode Duivels gedaan om te geraken waar ze nu staan? Welke stappen hebben ze genomen om op zijn minst al in die halve finale te geraken? Welk parcours hebben zij individueel en in groep afgelegd? Zij hebben veel opruimwerk… heel veel opruimwerk verricht… Daar ben ik even zeker van dan dat het vandaag de zon schijnt. Ze hebben individueel heel veel innerlijke obstakels moeten overwinnen… om hier te geraken…om vorm te geven aan hun authenticiteit…
En als wij onze ‘eigen glansprestatie’ in het leven willen neerzetten, als wij dieper en meer duurzaam geluk willen ervaren… dan zullen wij net zoals de Rode Duivels deden… ons huiswerk moeten maken, bij de les van het leven moeten blijven… en dat wat ons binnenin tegenhoudt in de ogen moeten durven kijken… er contact mee maken… zodat er transformatie kan ontstaan…
Hoeveel opruimwerk ben jij bereid te verrichten om jouw authentieke zelf te ontmoeten en tot leven te brengen?
De Rode Duivels leven ons dit v oor. Hun manier van zijn, hun doen en laten… het spiegelt ons dat wat er diep van binnen allemaal in ons aanwezig is… los van rang of stand… los van afkomst… los van huidskleur… los van religieuze of politieke overtuiging…
In de kern zijn we allemaal mensen van vlees en bloed, een klein onderdeel van moeder natuur… En verlangen we allemaal naar hetzelfde… Vorm-geven aan ons mens-zijn, kunnen leven en zijn wie we zijn… geluksgevoelens ervaren… We are Belgium! Ja wij zijn Belgen… maar bovenal mensen van vlees en bloed… Het mens-zijn bindt ons. En daarom alleen al zijn we één. WE ARE ONE!
Na deze glansrijke overwinning tegen de Braziliaanse goden hoorde ik groepen mensen in koor zingen: we are the champions!
Zou het niet fantastisch zijn mochten we dat ook voor onszelf kunnen zingen?
En wij ons eigen mens-zijn tot kampioen kunnen kronen?
Comments