Onlangs namen we in ons gezin een gratis proefabonnement op het Netflixplatform. Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Meegaan met de tijdsgeest, jong van geest blijven… het is iets wat ik hoog in het vaandel draag. Ja, ik wou wel weten wat Netflix werkelijk is. Al snel zat ik te snuisteren in het aanbod documentaires en merkte dat mijn aandacht op scherp stond. Misschien een documentaire over U2? Wie weet? Helaas! Ik werd als het ware naar de film ‘Lady Gaga: five foot two’ toegezogen. En voelde een duidelijke innerlijke roep: ‘die film wil ik echt, echt, ja echt wel zien’.
Ik ken de muziek van Lady Gaga alleen van op de radio. Als Studio Brussel luisteraar hoor ik haar muziek niet zo vaak. Nog nooit nam ik de tijd om ‘echt’ naar haar liedjes te luisteren. Fan kan je me tot nu toe niet noemen. Maar zeg nooit, nooit! Ik herinnerde me dat ze kortgeleden een deel van haar Europese tournee niet kon afwerken omwille van pijn. Ze leefde ook, net als zovelen, met die onbegrepen ziekte, fibromyalgie.
De innerlijke roep, mijn passie om op zoek te gaan naar de diepere lagen van het mens-zijn, mijn grote liefde voor het mens-zijn, mijn mededogen voor wie lijdt aan CVS en fibromyalgie… Dit alles maakte dat ik heel snel tijd vond om naar deze film te kijken.
Ik nestelde me, omhuld met een fleecedekentje, in onze fauteuil en stond even stil bij de bril van waaruit ik naar deze film kijken? Ons bewustzijn, dat wat we werkelijk weten, is maar het topje van de ijsberg. Veel van ons doen en laten wordt gestuurd door wat er onder dat topje van die ijsberg zit: het onbewuste, de ongekende lagen van ons menszijn. En die onbewuste lagen maken zich kenbaar in de vorm van emoties en in dat wat het lichaam in de brede zin van het woord toont. Het filmpje van mijn vriend, neuroloog-psychiater Marten Klaver, dat ik recent nog eens bekeken had, zat nog fris in mijn gedachten.(link zie na deze alinea) Ik ben het volmondig met hem eens dat stress, innerlijke obstakels enzo vandoen hebben met diepe emoties. In het bijzonder diepe emoties die niet op een natuurlijke manier kunnen bestaan. Ze verstoren ons mens-zijn omdat we op de één of andere manier, ergens onderweg in het leven, geleerd hebben er onnatuurlijk mee om te gaan. Wie bijvoorbeeld in de kindertijd leerde dat boos zijn niet mocht, of dat men maar sterk en krachtig moest zijn in plaats van verdriet te tonen, leerde wellicht op een onnatuurlijke manier bedding geven aan deze emoties. https://www.npo3.nl/sophie-in-de-mentale-kreukels/09-10-2018/BV_101389537/POMS_BV_13098383
Met deze bril op mijn snoet, en vooral met een open geest, met de ogen van een onschuldig kind, liet ik me onderdompelen in een stukje van het leven van Lady Gaga. Deze film toont de voorbereidingen en de release van laatste CD ‘Joanna’. We krijgen eveneens een blik op de aanloop naar haar optreden op de Super Bowl, één van de meeste bekeken televisieshows in Amerika. Hier treden alleen de groten der aarde op. Als artiest komt je naam staan te prijken naast o.a. Coldplay, The Who, Bruce Springsteen, The Black Eyed Peas, Katy Perry, Bruno Mars, U2, Beyonce, Madonna, Michael en Janet Jackson en Paul McCartney. Wat toch aangeeft hoe groots het is om hier te mogen staan. Daarnaast krijgen we met flarden een inkijk in het persoonlijke leven van Lady Gaga.
Wat nu volgt is een spontane reflectie van me over de mens Lady Gaga en niet over de rol die ze als artiest vervult. Daags na het zien van de film heb ik neergeschreven wat er spontaan in me opborrelde. Op deze manier kwam deze blog tot stand. Van binnenuit voelend en niet vanuit een beredenerend, analytisch hoofd. Ik zag een uitermate getalenteerde, door muziek gepassioneerde lieve jonge vrouw. Een vrouw met absoluut het hart op de juiste plaats voor mens en dier. Een vrouw die met respect omgaat met de ander. Iemand die haar muziek, haar shows, tot in de perfectie wil voorbereiden… Iemand die perfectie nastreeft. Iemand die het te allen tijde ‘goed’ wil doen.
Ik zag een vrouw worstelen met de overgang van meisje naar vrouw… Iemand die, ondanks teleurstellingen in de liefde, snakt naar liefde… Naar diepe menselijke verbinding. Net zoals ieder van ons.
Ik zag een onzekere vrouw, een kwetsbare vrouw… Een zéér gevoelige vrouw die haar emoties bij momenten openlijk durft te tonen.
Ik zag een vrouw met een lichamelijk lijden dat soms heel zichtbaar was. Dat soms zó voorgrond was, dat het niet zondermeer onderdrukt of genegeerd kan worden. Een lichaam dat veel zorg, liefde en aandacht nodig heeft. Een vrouw die constant omringd is door een groep mensen die klaarstaan om haar te behandelen als alle spieren weer eens, voor de zoveelste keer, verstijven… in de kramp schieten… Want hoe dan ook, de show moet verder gaan… ‘the show must go on’… En dat gevoel van ‘er moeten staan’, dat weegt. Het spanningsveld tussen mens-zijn en artiest-zijn.
Ik zag een vrouw die heel erg toegewijd is aan haar naaste familie en haar Italiaanse wortels. Ik zag hoe Lady Gaga, het diep menselijke lijden van haar oma, haarfijn kon aanvoelen. De tante ‘Joanna’, de zus van haar papa, aan wie de CD is opgedragen, had amper 19 levensjaren gekregen. Je kon er niet naast dat dit diepe wonden heeft geslagen in deze familie. Ik voelde het verdriet van dit lijden zowel bij haar papa, haar oma als bij haar zelf. Lady Gaga draagt dit lijden uit haar familiesysteem zonder enige twijfel met zich mee. Ze doet via haar muziek pogingen om dit lijden te verlichten, te helen… Kortom, ik zag een vrouw die heel veel zorg draagt voor haar familie en het familiale leed mee helpt dragen.
Ik zag een vrouw die angstig is. Een vrouw die kampt met paniekaanvallen…
Ik zag een vrouw die zich voortdurend aanpast en aanpast en aanpast… Iemand die worstelt met de verwachtingen van anderen… ondanks een megagroot aangemeten ‘fuck you’ gehalte. Een vrouw die voor een groot deel geleefd wordt. Iemand die niet zelf de volle regie van haar eigen levensverhaal in handen heeft.
Kortom, in één zin gezegd: Ik zag een vrouw die op zoek is naar zichzelf, naar ‘iemand zijn’….
En wat de diepe emoties betreft: Er zijn 4 basisemoties: vreugde, verdriet, boosheid en angst. Ik voelde angst, verdriet… weinig levensvreugde… ondanks gigantisch-gaga-veel-succes Gevoelens van boosheid kan ik me niet zo als voorgrond herinneren. Nu ik dit schrijf vraag ik me spontaan af, hoe zij met boosheid zou omgaan, hoe dit in haar innerlijke wereld zou werken.
En wat me bezighoudt is, hoe het Lady Gaga zou vergaan als ze diepmenselijke begeleiding zou krijgen. Wat als… Wat als ze hulp zou krijgen in het bewustmaken van hoezeer lichaam en geest samenwerken? Wat als haar lichaamsbewustzijn zou vergroten? Wat als ze zou leren meer te vertrouwen op de wijsheid van haar lichaam? Wat als ze ondersteuning zou krijgen in de begeleiding van haar angst? En ze kan groeien in toenemend vertrouwen. Wat als ze zou begeleid worden in het verdriet dat op haar schouders rust? En dat verdriet beetje bij beetje een rustig plekje zou vinden.
Wat als… Lady Gaga haar innerlijke wereld beter zou leren kennen en zelf gaandeweg meer in de regisseursstoel van haar leven zou kunnen plaatsnemen?
Hoe en waar herken jij jezelf in dit verhaal?
Nood aan reflectie? Neem gerust contact met me op. Ik loop graag een eind met je mee om samen met je te bouwen aan die gelukkigere versie van jou!
Comments