Moeilijkheden... stopt dat nu nooit?

Stopt het nu nooit? Met die obstakels? Met dat werken aan mezelf? En weet je… ‘ik heb al zoveel ondernomen…’ ‘Ik heb al duizend en één dingen gedaan… en toch blijft het stormen binnenin…’ ‘Stopt dat dan nu nooit?’

Het is een vraag die ik de afgelopen tijd een paar keer kreeg. Ze zette me aan het schrijven.

Neen, het stopt nooit met dat veranderen, groeien en evolueren! Diep van binnen verlangt elk van ons naar innerlijke vrede en rust. ‘Het leven’ blijft ons ‘uitdagen’ om vorm te geven aan dit verlangen en houdt ons gefocust. Ook al lijkt dit vaak niet zo, toch helpen obstakels ons daarbij. Wanneer we ze in de ogen durven te kijken, ze hun natuurlijke plekje laten vinden… Dan komt er rust.Als het innerlijk kalmeert…Onze gedachten en emoties in een zekere staat van rust verkeren… Dan vinden we dat zalig!

Wanneer die staat van kalmte en rust weer een fikse deuk heeft gekregen, en het plots weer gaat stormen binnenin, Dan zijn we verbaasd, boos, ontzet, ontgoocheld… Dan gaan we innerlijk strijden en weerstand ervaren, ‘Neen, niet weer, het ging nu zo goed’ Herken je dit?

Neen, het stopt nooit met dat veranderen, groeien en evolueren! Is het niet eigen aan het leven? Is het niet eigen aan het leven dat we zoeken én vinden dat wat ons dieper en voor langere tijd gelukkig maakt? Diep van binnen weet jij ook dat het leven niet obstakelvrij is.

Zelf gebruik ik in mijn boeken de metafoor van de pelgrim. Zijn wij, mensen, niet allemaal pelgrims? Pelgrims, die één voor één, stap voor stap, in het leven onderweg zijn. Op weg naar die plekken waar diepere en meer duurzame geluksgevoelens te vinden zijn? Loopt het pad van een pelgrimstocht over rozen zonder doornen?

We hebben allemaal al veel ondernomen om onze diepe verlangens te vervullen. Veelal in die uiterlijke wereld, die we als onze broekzak kennen. We hebben al ontzettend veel plaatsen verkend. Van misschien groots materieel genot, tot verre reizen met idyllische, magische plekken… Wie eerlijk met zichzelf is, weet dat het onderhuids verlangen naar ‘thuiskomen’, naar meer vervulling en rust vinden, een goede afstemming tussen innerlijk en uiterlijk nodig heeft. Hoe goed kennen we onze diepe verlangens? Hoe vaak is er al contact en dialoog met geweest?

Onlangs las ik een mooie metafoor over hoe het leven ons keer op keer bij de lessen van het leven probeert te houden… zodat die diepe verlangens kenbaar worden… en dat dieper geluk er kan uit ontspruiten .

Iemand stelde aan Sri Bhagavan de volgende vraag: de meesten van ons zijn moe van het vechten in het leven. We vragen ons vaak af of het leven zich tegen ons samenspant om onze vreugde en vrede teniet te doen. Hoe meer we proberen te ontsnappen aan de pijn, hoe uitdagender ze wordt. Is het gewoon pech of is het een gevolg van onze daden in het verleden, of een onherroepelijk lot dat dwingend mijn leven bepaalt?

*Sri Bhagavan*: “Het leven is als een cricketwedstrijd. Het is als een werper die verschillende soorten ballen naar je toe gooit, een bal van pijn, een bal van plezier, een bal van haat, een bal van jaloezie een bal van crisis. Jij bent de (man die aan slag is) slagman. Jouw leven hangt af van: hoe je deze ballen bespeelt. In een cricketwedstrijd, als de werper weet dat je bang bent voor ballen op beenhoogte, zal hij voortdurend op beenhoogte op je gooien. Zo is het leven. Als je de ballen die naar je gegooid worden niet accepteert, dan zullen er alleen zulke ballen naar je gegooid worden omdat dit je zwakheid is. Van een slagman wordt verwacht dat hij met elk soort bal kan omgaan. Je kunt je niet veroorloven om te zeggen: “Ik wil niet geconfronteerd worden met een bepaald soort bal, of met een bepaalde werper.” Als je dat zegt, dan zal de aanvoerder van het andere team er voor zorgen dat je juist te maken krijgt met die werper en dat soort ballen. Het leven weet waarvoor je bang bent en alleen die soort ballen zullen op je afkomen. Daarom, als je leert om alle ballen te bespelen, zullen je problemen worden opgelost. Het leren om alle ballen te bespelen is niets anders dan het herkennen, het aanvaarden en het ervaren van gebeurtenissen en ongelukken die zich voordoen zonder te proberen om er voor weg te lopen. Je moet niet denken dat het leven alleen aardig en vriendelijk moet zijn. Er komen allerlei soorten ballen op je af. Een goede slagman zal het veld niet uitlopen en zeggen: “Deze ballen zijn te moeilijk.” Als je tegen je jaloezie vecht, dan zal het leven je in steeds meer situaties manoeuvreren waarin je jaloezie zal voelen. Maar als je leert om de ballen van jaloezie te bespelen door ze te ervaren, dan zal de aanvoerder van het andere team zeggen: dat je hebt gewonnen. Hij zal toegeven, omdat je nu elke bal met succes raakt. En wat betekent het om elke bal met succes te raken? Dat betekent: “Alles in het leven ervaren”. De kunst van het ervaren is de kunst van het slaan. Als je alles kunt ervaren, dan zal je in elke situatie winnen. Als je dat voor elkaar krijgt, dan ben je volledig verlicht. Een verlicht mens is iemand die elke bal met succes kan raken.” (Bron Oneness University)

Waarom niet accepteren dat het leven een ‘never ending journey’ is… een nooit eindigende reis van jezelf tegenkomen… keuzes maken… evolueren en groeien… op weg naar een ‘lichter’ leven… en wie weet naar die ultieme staat van ‘verlichting’… Ik ben veel vrijer geworden in het maken van keuzes die aansluiten bij mijn diepe verlangens door het leven als dusdanig te bekijken. En weet je, door je diepe verlangens op te sporen… te leren kennen… er vorm aan te geven… nodig je, zonder het goed en wel te beseffen, anderen ook uit om hetzelfde te doen. Als dat niet waardevol is: door zelf te groeien, de groei van anderen ook een duwtje in de goede richting geven.

Ik vind het grappig dat mensen soms verbaasd zijn als ik open en eerlijk vertel over de obstakels in mijn mens-zijn. ‘Dat jij daar mee worstelt, dat had ik niet gedacht…’ Of ‘boeiend om te lezen dat zelfs jij nog groeit’… Alsof ik, die bezig ben met bewustwording, persoonlijke groei, het begeleiden van ‘andermans groei’, zelf vrij zou zijn van kommer en kwel. Ook deze illusie, dat het leven mij ‘obstakelvrij’ maakt, wil ik je ontnemen. Net zoals jij, ben ik pelgrim onderweg… vaak zoekend, kijkend, voelend, gewaarwordend naar wat er binnenin me is… Soms helemaal vervuld van weerstand en innerlijke strijd… Zoekend, knedend, omarmend… Tot de dingen hun plekje vinden ‘zoals Moeder Natuur’ het bedoeld heeft.

Ik wens je een prettige dag!