Deze ochtend werd ik wakker met de gedachte: wat eten we vandaag? Tja… wat zal ik koken? Die keuzestress toch… wat de ene lust, is de favoriet van de ander dan weer niet… en zelf ben ik ook kieskeurig wat eten betreft… Daarbij komt dat ik graag heb dat het naar ieders ‘tand’ is. Herkenbaar, niet?
De ‘vergeten’ groenten trokken mijn aandacht: schorseneren, rammenas, pastinaak, peterseliewortel, aardpeer, koolrabi… Ze zijn weer hip en vinden stilaan hun vaste plekje weer in de groenteafdeling van de supermarkt én in onze keuken. Leuk, want de variëteiten aan
groenten nemen toe… groenten zijn puur natuur, gezond, voedzaam… we eten al eens meer vegetarisch… wat goed is voor onszelf… en moeder-natuur vaart er in alle opzichten wel bij.
Lekkere voedzame groenten verdwenen beetje bij beetje uit onze cultuur… en komen terug in ons aandachtsveld. Ik bereid er weleens iets mee. Bepaalde ‘voedende’ delen van onszelf zijn gaandeweg, zonder dat we er erg in hadden, ook op de achtergrond in ons leven komen te staan. Onze denkende geest lijkt wel onze hoofdregisseur. Alsof onze denker het allerbelangrijkste is en al de rest tweederangs. Zoiets.
Hoe belangrijk vind jij jouw lijf? Hoe waardevol vind je de signalen die dat lichaam jou toevertrouwd? Word jij je lichaamssignalen ‘echt’ gewaar of wil je ze liever niet voelen? Ga je ermee in strijd? Of neem je maar snel, snel… hopla een pijnstiller, en weg met het voelen van die pijn?
Hoe ga je om met gevoelens die in je opborrelen? Kan je aanvaarden dat ze in jou aanwezig zijn? Welke wel? Welke niet? Luister je ook naar de dieperliggende boodschappen die ze je brengen? Of ga je een innerlijk gevecht voeren met dat wat je als onaangenaam ervaart? En hoe ga jij om met alles wat ‘onzichtbaar’ is in je bestaan? De gebeurtenissen die het leven brengt en waar het leven van verwacht dat we het hoofd aan bieden… of zaken als: hoop, geloof, liefde… maar ook bestaansrecht… Hoe ga jij om met dat wat niet louter en alleen met het hoofd te ‘pakken’ is? Blijf je doormalen in je kop? Of durf jij verder kijken? Wil je niks van zingeving weten, zo snel mogelijk overgaan tot het ‘verticaal’ klasseren en het ‘uitwissen’ van een onaangename ervaring, ‘over and out’? En duw je het maar snel, snel weg… en ga je door met de rush van het leven, zoals Herman Van Veen het al in de jaren ’70 zong:
Opzij, opzij, opzij,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
Ik heb ongelofelijke haast.
Opzij, opzij, opzij,
want ik ben haast te laat,
Ik heb maar een paar minuten tijd.
Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en
weer doorgaan.
Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven
staan.
Een andere keer misschien dan blijf ik wel staan en kan dan misschien als het echt moet, wat over koetjes, kindren en de mannen praten, nou dag tot ziens, adieu het gaat je goed.
Hoeveel vergeten groenten zitten er binnenin jou te kiemen achter slot en grendel? Hoeveel zaken waar moeder natuur ons mens-zijn mee bezield heeft, hebben er in jou geen bestaansrecht? Sta jij jezelf toe dat je boos mag zijn? Mag jij van jezelf hier uitdrukking aan geven? Mag je verdrietig zijn? Of verdrink jij jezelf in schuldgevoelens, ergernis en wrevel? Wat is het belangrijkste voor jou: het totale pakket van een ervaring of datgene wat jij over een gebeurtenis denkt? Durf jij op je intuïtie vertrouwen?
Wat me opvalt is dat een groot aantal van die vergeten groenten onder het aardoppervlak groeien. Zijn wij ook de verbinding, die diepe voeling met de aarde kwijtgeraakt? Onze ware aard, onze natuur? Leven we nog op een natuurlijke manier? Op een wijze zoals ‘moeder-natuur’ ons bezield heeft?
Kan jij de zwaartekracht gewaarworden? Kan jij diep en verfrissend ademhalen? ‘Echt’ contact maken met de natuur op een manier dat je hele wezen er deelachtig aan is? Of ben jij iemand die gaat sporten, wandelen, joggen, fietsen, mediteren, yoga-beoefenen… hoofdzakelijk gedicteerd vanuit het hoofd… en doen je zintuigen, gevoelens en je lijf maar mee omdat het van jouw ‘regisseur-denkende geest’ moet…
Want we moeten ‘rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan…’… en we zijn ons nauwelijks bewust dat we tijdens het lopen van onze eerste marathon, het beklimmen van de Stelvio of de Mont-Ventoux, waar we zo trots en fier op zijn,… dat we ook geademd hebben… heel veel geademd hebben… en dat we zonder die adem… niet eens vertrokken zouden zijn geweest, laat staan de finish gehaald zouden hebben.
Leven wij niet te veel en te vaak in ons hoofd, afgesneden van ons lichaam, onze gevoelens en onze zintuigen? Zijn we het niet verleerd om ‘te ervaren’, om ‘gewaar te worden’, te ‘ondervinden… en daaruit de wijsheden te plukken die ons verder helpen in ons leven… die ons sturen naar het ervaren van dieper en meer duurzaam geluk?
Wanneer zijn we nog eens echt ‘stil’… stil luisterend naar de ander… stil luisterend naar onszelf… naar dat wat er in ons lijf leeft, in onze emoties roert… in ons hoofd leeft…
Vergeten groenten… en de ‘vergeten delen waarmee moeder natuur ons bezield heeft… ze hebben heel wat gemeen…
Ik vind dieper geluk in het puzzelen aan mijn levenspuzzel… en in het helpen puzzelen samen met anderen. Mocht je de uitnodiging voelen om samen puzzelstukjes van jouw levenspuzzel te verkennen en te leggen, aarzel dan niet om contact met me op te nemen.