De Braziliaanse oud-voetballer en levende legende Ronaldo wordt opgenomen in het ziekenhuis van Ibiza omdat hij een longontsteking heeft. Dit was het slotitem van het sportnieuws op zondag 12 augustus 2018 op de commerciële zender. ‘Misschien iets minder eten en drinken, dat kan altijd helpen’ waren de woorden die de sportjournalist sprak om de overgang naar het nieuwsanker van dienst te maken.
Deze woorden én de manier waarop ze gesproken werden, bezorgden me een krop in de keel.
Ik moest even serieus slikken. Dit is oordelen – ver-oordelen… iemand belachelijk maken... voor een groot publiek… Binnen een context van journalistiek… Die neutraal dient te zijn en zich dient te beperkten tot de feiten… denk ik zó…
Is dit echt nodig? Waar dient dit toe? Blijkbaar worden, binnen een sfeer van ‘gezellig, familiaal en leuk’, de grenzen dunner… gemakkelijker overschreden… zoiets? Ben ik de enige die zich hieraan stoort? Een journalist die ‘lacht’ met de staat van zijn van een gewezen voetballer, of wie dan ook, vind ik niet kunnen. Humor? Neen, echt waar, ik zie de humor hier totaal niet van in.
Het doet me denken aan de tijd dat Michael Jacksons nog leefde en hij vaak op de radio te horen was. Het viel me op dat zijn liedjes geregeld niet zondermeer, gewoon, neutraal aangekondigd werden, maar vergezeld werden van ongepaste insinuaties over kindermisbruik… over het ‘afwijkend’ gedrag van de zanger… Ho, plezant hé, iemand voor duizenden kijkers of luisteraars, even zo, voor een paar ogenblikken ‘te kakken zetten’… door het slijk sleuren… Omdat die persoon zich vreemd gedraagt… Ik werd en word hier (kots)misselijk van. Dit doet werkelijk pijn aan mijn hart. ‘Over de doden niets dan goeds’ zegt het spreekwoord. Nu de man niet meer onder ons is… heb ik dat bespottelijk taaltje, als fervent radioluisteraar, nog amper gehoord. Gelukkig maar… De man laat kinderen, ouders, broers en zussen, straks wie weet kleinkinderen, na… Mensen, als jij en ik, die ook hun gevoelens hebben.
Staan we er voldoende bij stil dat diegenen waarmee men lacht, mensen zijn, net zoals jij en ik? Mensen van vlees en bloed die gevoelens hebben… die, net zoals jij en ik, ook liever geen obstakels in hun leven zouden hebben… Dat zij, net zoals jij en ik, diep van binnen verlangen naar meer duurzame geluksgevoelens, naar stromende liefde… naar eenheid, verbondenheid… naar volwaardig mens kunnen en mogen zijn…???
Wat me het meest tegen de borst stoot is dat men dit ‘lachen me’ vindt kunnen… En dat deze journalisten bovendien de geloofwaardigheid van hun beroep ‘ondermijnen’… Hun voorbeeldfunctie niet naar behoren vervullen… én bovendien én vooral een negatief signaal geven… Door hun manier van doen, zeggen zij als het ware: wie zich afwijkend gedraagt, lach er maar eens mee… oordeel en veroordeel… het is oké dat men ‘uitlacht’, ‘te kakken zet’… En voor journalisten het goed en wel beseffen, zetten en houden zij de deur voor ‘pestgedrag’ niet op een kier, maar mee wagenwijd open… Zij moedigen ‘pestgedrag’ aan, weliswaar zonder het goed en wel te beseffen…
Als we pestgedrag een halt willen toeroepen, dan dienen we verder te kijken. Dieperliggend… En dienen we onszelf de vraag te durven stellen: Wat ligt er aan de basis van ‘afwijkend’ gedrag? Wat zorgt ervoor dat mensen zich ‘afwijkend’ gedragen?
En dan kom ik erbij dat Achter ‘afwijkend’ gedrag altijd gekwetstheid schuilgaat! Altijd! En dit is iets wat ik in de spotlights wil zetten!
Dit is iets wat algemeen geweten zou mogen zijn… waar ieders bewustzijn van doordrongen zou mogen zijn… wat onderwezen zou mogen worden…
Niemand gedraagt zich ‘zomaar’, ‘zondermeer’ ‘voor het plezier’ afwijkend… Wie zich onaangepast gedraagt, draagt diep van binnen kwetsuren met zich mee. Of het nu gaat over geweld, druggebruik, alcoholisme, misbruik, diagnoses als borderline, dwangmatige stoornissen, anorexia, zwaarlijvigheid… Of minder erge dingen waar iedereen wel eens mee te maken krijgt zoals jaloezie, boosheid, ergernis, wrok… Diep van binnen is er gekwetstheid… En die kwetsuren zitten in onze onbewuste laag… En ‘verstoren’ van daaruit ons leven…
Het leven is niet perfect. Niemand is perfect. Zijn we überhaupt niet allemaal, de ene al wat meer dan de andere, gekwetste zielen?
Zou de behoefte aan pesten niet afnemen, als iedereen zou beseffen dat wie zich afwijkend gedraagt diepe kwetsuren in zich draagt? Zou mededogen de plaats van pesten niet gaandeweg gaan innemen? Zouden we niet verdraagzamer worden als we beseffen dat we in feite allemaal gekwetste zielen zijn? Zouden we dan niet minder geneigd zijn te oordelen en ver-oordelen? Om te gaan ‘lachen met’… te gaan ‘pesten’?
Want geef toe… Word jij graag uitgelachen? Voor schut gezet?
Ik niet…
En waar ligt de grens met humor?
Hoe zit dat bij jou?
Kortom, stof tot reflectie.
Commentaires